Zasada in dubio pro tributario w praktyce – czy stosowana jest zasada rozstrzygania sporów na korzyść podatnika?

W 2016 roku wprowadzono do przepisów zasadę in dubio pro tributario, czyli rozstrzyganie wątpliwości na korzyść podatnika, która miała być jedną z najważniejszych i najkorzystniejszych z punktu widzenia podatnika zasad w całym systemie podatkowym.

Jak miała funkcjonować w teorii?

Zasada ta miała stanowić pomost pomiędzy urzędem skarbowym a podatnikiem, któremu zawiłości polskiego systemu podatkowego mogą przysporzyć wielu problemów, wynikających z braku doświadczenia i umiejętności akceptowalnej w tej instytucji interpretacji przepisów.

Na jej mocy podatnicy mogli żądać zastosowania zasady jeśli ich zdaniem zaistniały niemożliwe do usunięcia wątpliwości interpretacyjne, a organ podatkowy nie zastosował art. 2a Ordynacji podatkowej, traktującego o rozstrzyganiu wątpliwości na ich korzyść. Do żądania powinna zostać dołączona interpretacja wraz z odpowiednią argumentacją. Organ skarbowy rozpatrujący sprawę podatnika musi rozważyć czy w przedłożonej sprawie zasada ta ma faktyczne zastosowanie, a w przypadku braku możliwości usunięcia wątpliwości, powinien sprawę rozstrzygnąć z korzyścią dla podatnika. Jeśli w przypadku sprawy można zastosować więcej interpretacji organ skarbowy powinien wybrać tę najkorzystniejszą z punktu widzenia podatnika.

Jak to wygląda w praktyce?

Przez półtora roku od wejścia zasady w życie zaledwie trzy razy użyto tej zasady z korzyścią dla podatnika. Dodatkowo, wojewódzkie sądy apelacyjne wydały szereg opinii podważających decyzję urzędników organów skarbowych, według których nie wynikły żadne wątpliwości i nie widzieli zastosowania zasady in dubio pro tributario.

Biorąc pod uwagę, iż urzędnicy skarbowi nie są jeszcze gotowi na wykorzystanie potencjału nowego zapisu, warto rozważyć wcześniejsze konsultacje z doświadczonymi doradcami podatkowymi przed złożeniem deklaracji i żądaniem zastosowania wskazanej zasady.